Als er íéts is wat lekker Nederlands is, is het wel het keihard meeschallen van het Wilhelmus. Heerlijk die gedragen muziek, de nostalgische museumwoorden en de koning van Hispanje die we altijd geëerd hebben. Nee, het Wilhelmus maakt van alle speciale gelegenheden weer een groot feest.

Toch geloof ik dat de tirannie het volkslied op dit moment een beetje aan het verdrijven is. Laatst, toen ik op een plek was waar het lied weer eens ten gehore werd gebracht, was er een jongen die zijn vader vroeg: ‘Pap, wie was die Wilhelmus eigenlijk?’ De vader bleef lang stil. ‘Eh ...,’ zei hij uiteindelijk, ‘ik weet ook niet. Iemand die ooit belangrijk was of zo.’ En daar sta je dan met z’n allen Wilhelmus van Nassouwe van Duitsen bloed te zijn. Zo’n uitspraak doet toch gelijk afbraak aan heel het bijzondere moment?

Onlangs betrapte ik mezelf erop dat ik na het leren van het Franse volkslied op school die tekst eigenlijk beter kende dan de coupletten van mijn vaderlandse repertoire. En ik weet zeker dat ik niet de enige jongere ben die met datzelfde probleem worstelt. ‘Ze leren het ook niet meer’, zouden oudere mensen nu zeggen. Deze keer hebben ze daar inderdaad gelijk in.

In de geschiedenis hebben al honderden opstanden en revoluties plaatsgevonden. En de taal evolueert vrolijk mee. Toch hebben we sinds jaar en dag hetzelfde volkslied, wat ik zelf erg jammer vind. Ik denk daarom dat het hoog tijd is voor een vernieuwing van het lied. Met een tekst die jong en oud kent en uit volle borst mee kan galmen. Voor het complete oergevoel van een verenigd Nederland zijn. Samen zingen verhoogt namelijk het saamhorigheidsgevoel en bovendien is het nog eens leuk om te doen ook.

Stiekem zijn we al eventjes op zoek naar een vervangend lied. Bij de kroning van koning Willem-Alexander deden we een eerste stap in de goede richting. Of beter gezegd: deed de dappere John Ewbank een poging tot taalrevolutie. Hij maakte een speciaal lied voor onze koning dat hij het Koningslied noemde. De tekst was simpel en begrijpelijk, maar zoals het echte Nederlanders betaamt, sputterde iedereen haat en nijd. Ik weet zeker dat als ook maar iemand had durven opperen dat dit hét nieuwe lied zou worden, die persoon nog net niet de doodstraf had gekregen. Zo hoort dat namelijk bij revoluties. Misschien moeten we dus gewoon een of ander bestaand lied van nu nemen, of nog liever een van morgen. Dat is namelijk het ultieme vernieuwen en trendy zijn.

Ik denk zelf eigenlijk aan het herschrijven van Drank & Drugs van Lil’ Kleine & Ronnie Flex. Iedereen kent het, het is taboedoorbrekend en verder is de beat ook goed. Bovendien kennen zelfs jongeren het deuntje. Dan zingen we: ‘Want we hebben Willem-Alexander’ in plaats van ‘Want ik heb drank en drugs’. Daarna verzinnen we er nog een of andere geuzenliederentekst op. En als de koning aftreedt, veranderen we het gewoon in: ‘Want we hebben Amalia van Oranje’. Gegarandeerd een succes.

Toch kan ik u op een briefje geven dat ook daarover mensen zullen klagen. Het is en blijft Nederland natuurlijk. Daarom denk ik dat het wel goed is als we misschien alleen de tekst van het Wilhelmus aanpassen. Als eerste vind ik dat we de tirannie toch echt eens uit de tekst moeten verdrijven en misschien moeten we ook maar eens stoppen met de koning van Hispanje te vereren. Ik weet niet hoeveel Felipe VI er nu echt aan heeft dat een hele horde zingende Nederlanders hem nog altijd eert. Maar als hij wat meer van de Spaanse zon deze kant op zou kunnen sturen, dan zouden we het kunnen overwegen natuurlijk. Het zal in ieder geval nog een hele klus worden om tot een taalrevolutie van ons volkslied te komen.

Gelukkig ben ik als nieuwerwetse rederijker zo onverveerd geweest om zelf een voorstel te doen voor een nieuwe tekst. En daarom presenteer ik u met trots het eerste couplet van het vernieuwde Wilhelmus:

Ja, Nederland is Oranje,
Van Maastricht tot Zierikzee.
Op dit land kunnen mensen bouwen
Woont ieder heel tevree
En een eenheid van Oranje
Zijn wij, vrij, goed geleerd
En de za-ha-ha-aken van Nederland
Lopen altijd gesmeerd