Hoewel het taalkundig interessante tijden zijn, is het leven van een uitgever momenteel nogal saai.

Corona levert veel interessante woorden op (die trouwens door onze hoofdredacteur in een geweldig boek zijn verzameld!). Maar voor de uitgever-columnist gebeurt er weinig om over te schrijven. Ik zit thuis, bijna 24/7. Net als veel andere mensen.

Ik zit thuis, maar ik ben niet rustig. Mijn geliefde zit in Londen, ik in Den Haag. Ik vind het fijn om in Nederland te zijn, ik werk hard, spreek met mensen af voor zover dat mag, maar er knaagt iets vanbinnen. Ik lees over quarantaine in hotels in Engeland en in de Tweede Kamer praten ze over een vliegverbod. Het knaagt en knaagt. Wordt het niet eens tijd om naar Londen te gaan? Ik google naar vluchten. Het is woest, vliegen in deze tijd, ik weet het, maar de liefde… Ik ga natuurlijk netjes in quarantaine, daar. Ben ik hysterisch of verstandig? Ik besluit te boeken.

Ik volg het nieuws op de voet. D’66 wil een vliegverbod, Rutte een avondklok. En opeens is er een deal. Ik raak niet meteen in paniek. Je kunt met de trein vanuit Brussel. Je kunt vliegen via Parijs. Tot iemand me een artikel stuurt dat ook Europa praat over het sluiten van de grens met het VK. Er is geen tijd te verliezen.

Is een sneltest voldoende om de VK binnen te komen, of moet je een echte? Wat moet ik met de katten? Heb ik genoeg medicijnen? Binnen een halfuur is alles geregeld. Hijgend hol ik diezelfde avond Schiphol binnen. Ik zet mijn grote koffer op de band, geef de stapel formulieren af en bid dat het allemaal in orde is. Met mijn mondkapje op stap ik op de allerlaatste vlucht. Ik durf pas adem te halen als we in London zijn geland. Mijn leven saai? Nee, even niet.

Jaap Parqui, taaluitgever bij Van Dale Uitgevers