Hij besloot naar de babytheek te wandelen in plaats van online te lenen. Als splinterkind, opgegroeid in een moeilijke thuissituatie, droeg hij al genoeg verdrukte schuldgevoelens met zich mee. Hij kon bezorgschaamte missen als kiespijn. Winkelhieren leek de makkelijkste oplossing voor zijn broodnodige, dagelijkse dosis verlossing. Tijdens de wandeling kwam hij voorbij de net opgestelde lawaaiflitspaal, gezet door een restregering nadat de foertformatie uit elkaar was gevallen. Ze kregen dan toch nog iets gedaan, die boomers.

Nu hij vader was, dwaalden zijn gedachten steeds vaker af naar zijn ouders. Zijn eigen vader was recent gestorven, als een van de eerste dampdoden. Een passend einde, vond hij. Zijn moeder besloot na de begrafenis te gaan wonen in het ouderlijk huis dat terug leegstond. Ze verthuisde het volledige pand. Het werd een vreemd soort sorrymuseum. Sindsdien was ze een ware jagger. Misschien om te compenseren voor de verloren tijd. Zoveel tijd die haar nergens had gebracht.

Hij krabde in zijn nek, de jeukrupsen wekten hem op uit zijn gedachten. Hij had de babytheek eindelijk bereikt. Hij leende zijn spullen en keerde terug naar huis, waar zijn dochtertje in haar wieg op hem lag te wachten. Hoe zou het haar vergaan? Zou ze na jaren pretpedagogie het verrotte systeem bevechten en klimaatspijbelaar worden? Zolang ze maar geen ecopopulist werd, zou hij het niet erg vinden. Ze zouden samen kunnen planepoolen, egelwegels maken ... Misschien zou ze dan geloven dat alles uiteindelijk goed zou komen. Maar hij leek diep vanbinnen te weten dat de wereld niet meer te redden viel. Je kon evengoed uitgedroogde toiletplanten water geven.

Hij zuchtte en vroeg zich af:

Waar is de tijd van swaffelaars en tentsletjes gebleven?

Auteur: Marijn Pelkmans