Hoewel de mens al eeuwen geleden geëvolueerd is van een solitaire jager-verzamelaar naar een sedentair levend sociaal wezen dat de grond bebouwt, in de fabriek werkt of zijn dagen op kantoor slijt, leeft in ieder van ons nog wel een sprankje van het oeroude jachtinstinct. Dat verklaart ongetwijfeld waarom veel van onze soortgenoten zich medio juni ontpopten als verwoede Pokémonjagers.

Pokémon (een soort samentrekking van de originele Japanse titel, in het Engels vertaald naar Pocket Monsters) is een naam die we ons uit de oertijd van het gamen herinneren. Anno 2016 moesten de gamers eerst de Pokémon Go-app op hun smartphone downloaden om vervolgens in de benenwagen of op de fiets te klimmen om in stad en land en langs berm en beemd Pokémons (sommigen zeggen dat het meervoud Pokémon luidt) virtueel te gaan vangen: virtuele monstertjes die Niantic, de ontwikkelaar van de app en voormalig onderdeel van Google, her en der had neergepoot. Voor de Pokémonjacht was geen pijl en boog nodig, maar slechts software, waarmee de ‘zakmonsters’ elektronisch gevangen konden worden.

Dankzij de Pokémonhype werd poké al snel een productief voorvoegsel in onze taal. De Pokémonjacht werd verkort tot pokéjacht en Pokémonjagers heetten voortaan pokéjagers. Niet iedereen was trouwens in zijn nopjes met de pokéjagers. Die hadden alleen nog maar oog voor hun smartphone en werden dus een soort smombies, smartphonezombies, die voor de gelegenheid als pokézombies bekend kwamen te staan. Dat afkeurende woord zat de goedwillende pokéjagers niet lekker. Die vreesden pokémonie: demonisering van een onschuldig spelletje en de spelers ervan.

Zo ver kwam het echter niet. Wel leidde de rage tot herinburgering van het werkwoord pokémonnen, dat vroeger al gebruikt werd voor het spelen van het spelletje Pokémon, maar nu dus van pas kwam voor Pokémon Go spelen. Gelukkig was de hype maar van korte duur, waardoor het maar de vraag is of het werkwoord dit keer zal beklijven. 

Ton den Boon, co-auteur van het boek Het Taaljaar 2016.