Er zijn dingen die maar niet weggaan. Die vervelende hoest. Goede tijden, slechte tijden. En het opschrijven van 'ovalen' als je 'ovaal' of 'ovale' bedoelt.

Het bijvoeglijk naamwoord 'ovaal' is afgeleid van het Latijnse 'ovum', dat 'ei' betekent. Als iets ovaal is, is het dus eivormig. Net als andere bijvoeglijke naamwoorden wordt 'ovaal' verbogen na een bepaald lidwoord (de ovale tafel, het ovale plein) en na een onbepaald lidwoord als er een de-woord op volgt (een ovale tafel). In combinaties met een onbepaald lidwoord en een het-woord blijft het onverbogen: een ovaal plein, een ovaal tafeltje. Volstrekt regelmatig, net als het vergelijkbare 'normaal': de/een normale tafel, een normaal tafeltje.

Niemand zal het in zijn hoofd halen om te schrijven: 'een normalen tafeltje'. Waar komt dan toch die hardnekkige fout 'ovalen' vandaan? Misschien wordt de verwarring veroorzaakt doordat mensen het voor een stofnaam aanzien. Stofaanduidende bijvoeglijke naamwoorden eindigen immers op -en: 'houten', 'ijzeren' en ook 'opalen'. Zou dat laatste woordje misschien de fout triggeren?

We hebben bewust de term 'spelfout' niet laten vallen. Waarom niet? Omdat 'ovalen' eigenlijk geen spelfout is, maar een taalfout. Wanneer je iemand 'ovalen' zou horen zeggen, en je schrijft dat zo op, dan is dat op zich een correcte weergave van wat je hebt gehoord. Strikt genomen moeten we hier dus spreken van een onuitroeibare taalfout.