Het is gelukkig weer volop voorjaar. 'Een nieuwe lente en een nieuw geluid'. Dit zijn gevleugelde woorden waarmee een nieuw begin wordt aangekondigd. Lang niet iedereen weet meer dat dit eigenlijk de beginregels zijn van het lange gedicht 'Mei' van Herman Gorter uit 1889. De eerste regels luiden: 'Een nieuwe lente en een nieuw geluid: / Ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit, / Dat ik vaak hoorde voor een zomernacht / In een oud stadje, langs de watergracht' 
Hé, watergracht? Dat is wel een vreemd woord eigenlijk. Een beetje dubbelop, want in elke gracht staat toch water? Nou ja, behalve als hij tijdelijk drooggelegd is dan. Maar je zou 'watergracht' gerust een pleonasme kunnen noemen. Of een vorm van dichterlijke vrijheid natuurlijk. Overigens schijnt het dat voor deze watergracht het riviertje de Luts in het Friese Balk, onder Elfstedenliefhebbers niet onbekend, model heeft gestaan.
Die Gorter (1864-1927) had trouwens wel iets met water. In zijn socialistische periode schreef hij een titelloos gedicht dat als volgt begint: 'De arbeidersklasse danst een grote reidans/aan de oceaan der wereld'. We zien het Roemer, Samsom en Dijsselbloem ze nog niet nadoen.