Hecht je aan een correcte spelling? Waarschijnlijk wel. Niet voor niets zit je op de website van Van Dale, die vaak geraadpleegd wordt door mensen die willen weten hoe je een bepaald woord spelt.

Afgelopen week las ik dat daar in Engeland anders over wordt gedacht. Zo schreef de Volkskrant dat de universiteit van Hull docenten adviseert studenten voortaan niet meer te corrigeren op spelling, grammatica en interpunctie. Dat advies maakt deel uit van het diversiteitsbeleid van de universiteit, dat goed taalgebruik typeert (en tevens bekritiseert) als ‘homogeen, Noord-Europees, wit, mannelijk en elitair’.

Terwijl ik dit las, appte onze oudste zoon (vijfdejaars geneeskunde): ‘Moggûh pap, hoe spel je …?’ Ik appte terug: ‘slechtnieuwsgesprek’. Zo kwamen er nog een paar vragen en na enige tijd appte zoonlief dat hij zijn hele essay zou mailen. En of ik dat – bij voorkeur vandaag – ‘nog even’ wilde nalopen op spelling en komma’s.

Voor je kind doe je alles, maar intussen was ik ook aan het nadenken over het diversiteitsbeleid van de universiteit van Hull. Daarmee wil die universiteit gelijke kansen scheppen voor studenten met verschillende achtergronden. Dat doel is natuurlijk prachtig, maar bereik je het door een ‘politiek van de lage verwachtingen’ te volgen, zoals de Volkskrant een criticus citeert?

Ik denk het niet. We leven in een maatschappij waarin om allerlei redenen gehecht wordt aan een correcte spelling. Juist door ervoor te zorgen dat iedereen de spelling op min of meer hetzelfde niveau beheerst, is spelling géén instrument meer om onderscheid te maken tussen mensen met verschillende achtergronden. Het aanbieden van een bijspijkercursus spelling (en grammatica) aan álle studenten in Hull zou dan ook weleens een veel effectievere manier kunnen zijn om hun kansen zo gelijk mogelijk te maken.

Ton den Boon, Nederlands hoofdredacteur van de Dikke Van Dale