Het spannendste moment van mijn cursus Hebreeuws was helemaal aan het begin. Ook vorig jaar had ik twee weken lessen Hebreeuws in Londen gevolgd, dus ik kende de drill inmiddels. We verzamelden ons met zo’n zestig leerlingen in de aula van het grote gebouw. De baas van de leraren, waar iedereen een beetje bang voor was, klom op het podium. We luisterden braaf naar de namen van de mensen die dit allemaal mogelijk hadden gemaakt en naar wat we moesten doen als het brandalarm zou afgaan. En toen kwam het moment van de waarheid.

Een maand eerder hadden we allemaal een test gemaakt, en die was inmiddels nagekeken. Mijn buikspieren trokken samen. Eerst werden de namen van de beginners opgenoemd. Ik ben geen beginner, dus ik hoefde mijn oren nog niet te spitsen om de verengelste versie van mijn naam te kunnen verstaan. Samen met hun leraar vertrokken de nieuwelingen naar hun lokaal. De zaal was een stuk leger. Toen kwamen de namen van het tweede niveau. Het derde niveau, het vierde. Het zou toch niet?

Met vier mensen, verspreid over de grote zaal, bleven we achter. Mijn buikspieren ontspanden nog niet. Dit was heel goed en heel slecht nieuws tegelijk. Mijn harde werken wierp zijn vruchten af, maar ik kwam in de klas met al die leerlingen die al jaren leren en steeds opnieuw terugkomen. Dit zouden zware weken worden. We liepen naar het lokaal en juf Nurit heette onze welkom met ‘shalom’ en ‘bruchim habaim’ en begon haar introductie. Die kon ik nog zo’n beetje volgen. Al snel begonnen we met het lezen van een tekst en daarna gingen we naar het Israëlische Jeugdjournaal kijken.

Het is een grote omslag bij het leren van een taal. Van de veilige, systematische omgeving van het leerboek, word je losgelaten in de echte wereld. Werd de woordenschat eerst zorgvuldig en systematisch opgebouwd, nu word je overspoeld met de exemplaren die in het wild voorkomen. Kwam het woordenboek ook bij het leerboek al van pas, in de echte wereld is het je nieuwe beste vriend.

Mijn voorgevoel had me niet bedrogen. Ik ben toch een grote man van middelbare leeftijd, maar zo’n beurt waarbij je begint te stamelen, waarbij je het antwoord niet weet, waarbij je om hulp moet vragen, went toch nooit echt. En in zo’n kleine klas krijg je heel veel beurten! De lessen waren moeilijk en mijn medeleerlingen waren goed. Gelukkig waren ze ook heel erg aardig. En zelden heb ik in twee weken zo veel geleerd. Met een goed woordenboek op tafel durf ik nu gewoon aan zo'n echte tekst te beginnen.

Aan het eind van de cursus omhelsden we elkaar, en spraken we in het Hebreeuws af dat we volgende zomer weer net zo hard gaan studeren!

Jaap Parqui, taaluitgever bij Van Dale Uitgevers

Jaap Parqui (uitgever) en Heleen de Ryck (manager new business) delen maandelijks op het Van Dale Taalpodium wat hen inspireert en opvalt in de taalwereld.