Zowel in Nederland als Vlaanderen wordt Nederlands gesproken – en ook in Suriname en het Caraïbisch gebied trouwens. Nederlanders en Vlamingen kunnen elkaar doorgaans moeiteloos verstaan, maar toch zijn er ook verschillen aan weerszijden van de grens.

Zo gebruiken Vlamingen woorden en uitdrukkingen die in Nederland niet bekend zijn – en omgekeerd. Een Vlaming kan beweren dat iets 'een ander paar mouwen is', waar zijn noorderbuur zou zeggen dat het heel iets anders is. En als een Nederlander verzucht dat hij ergens 'geen sjoege van heeft', staan de meeste Vlamingen hem glazig aan te kijken.

De verschillen tussen Noord en Zuid beperken zich niet tot het woordgebruik. Zo zijn er ook verschillen in de uitspraak. Vlamingen kunnen de beginklank van het woord 'chroom' als een k uitspreken, of ze kunnen het over uitzónderingen hebben, met de klemtoon op de tweede lettergreep.

Heel subtiel wordt het, wanneer een en hetzelfde woord op verschillende manieren wordt gebruikt. Neem het woord 'moeten'. Als een Vlaming zegt 'Hij moet dat niet doen', kan hij daarmee twee dingen bedoelen. Als eerste: 'het is beter dat hij dat niet doet', maar daarnaast ook: 'hij is niet verplicht dat te doen'. Voor een Nederlander kan de zin die tweede betekenis niet hebben. Die zou in dat geval altijd 'hoeven' gebruiken: hij hoeft dat niet te doen.